ஐவர்க்கு ஒருசெய் விளைந்து கிடந்தது
ஐவரும் அச்செய்யைக் காத்து வருவர்கள்
ஐவர்க்கு நாயகன் ஓலை வருதலால்
ஐவரும் அச்செய்யைக் காவல் விட்டாரே.
மத்தளி ஒன்றுள தாளம் இரண்டுள
அத்துள்ளே வாழும் அரசனும் அங்குளன்
அத்துள்ளெ வாழும் அரசன் புறப்பட்டால்
மத்தளி மண்ணாய் மயங்கிய வாறே.
-திருமந்திரம்
மன்னனும் மாசறக் கற்றோனும் சீர்தூக்கின்
மன்னனில் கற்றோன் சிறப்புடையன் மன்னர்க்குத்
தன்தேசம் அல்லால் சிறப்பில்லை கற்றோர்க்குச்
சென்றஇடம் எல்லாம் சிறப்பு.
நற்றாமரைக் கயத்தில் நல்அன்னம் சேர்ந்தாற்போல்
கற்றாரைக் கற்றாரே காமுறுவர் கற்பிலா
மூர்க்கரை மூர்க்கரே முகப்பர் முதுகாட்டில்
காக்கை உகக்கும் பிணம்.
-அவ்வை
கர்மபக்தி ராஜஞானப் பாதை செல்லும்
தர்மநியாய தவநெறியில் நாளும்-மர்ம
மாயப் பெருநதியை நீந்திக் கடந்து
காயசித்தி பெற்று வாழ்க!
அண்டத்தில் உள்ளது உடம் பென்னும்
பிண்டத்தில் செவியுறுவீர் மரணம் எனும்
கண்டத்தில் தப்பிக்க வழி ஒன்றேயப்
பண்டத்தில் கண்ணுறுவோம் இன்றே!
எனக்கு நன்றாகத் தெரியும்
இதன் பெயர் தண்ணீர்
என்றான் தமிழன்;
இல்லையில்லை
இதன் பெயர் வாட்டர்
அழுத்திச் சொன்னான்
வெள்ளைக்காரன்;
போடா பைத்தியம்
இதன் பெயர் வெள்ளம்
மாறுபட்டான் மலையாளி;
அதுவுமில்லை இதுவுமில்லை
இதன் பெயர் நீலு
என்றான் தெலுங்கன்;
உங்களில் எவருக்குமே
தெரியவில்லை
இதன் பெயர் பானி
என்றான் இந்திக்காரன்;
கருத்து வேறுபாடு
கைகலப்பாகியது;
தண்ணீரோ தன்னைத்தானே
நொந்து கொண்டது.
திரு வாசகத் தேனமு துண்டேன்
ஒரு வாசக மாயினும் திருவாசகம்
எனச் சொல்வார் நாட்டார் நன்மொழி
மனச் செம்மை தரும் நன்மையாமே!
மறைந்தனையோ
மகா கலைஞனே!
சுரப்பதை நிறுத்திக் கொண்டதா
உன் தொண்டை அமுதம்?
காற்று வெளியைக்
கட்டிப்போட்ட உன் நாவை
ஒட்டிப் போட்டதோ மரணப் பசை?
பாட்டுக் குயில் போனதென்று
காட்டுக் குயில்கள் கதறுகின்றன
ஒலிப்பதிவுக் கூடங்களெல்லாம்
ஓசை கொன்று எழுந்துநின்று
மவுனம் அனுஷ்டிக்கின்றன
மனித குலத்தின் அரைநூற்றாண்டின்மீது
ஆதிக்கம் செலுத்தியவனே!
மண் தூங்கப் பாடினாய்
மலர் தூங்கப் பாடினாய்
கண் தூங்கப் பாடினாய்
கடல் தூங்கப் பாடினாய்
நீ தூங்குமொரு தாலாட்டை
எவர் பாடியது?
மனிதர் பாடவியலாதென்று
மரணம் பாடியதோ?
பொன்மேடை கண்டாய்
பூமேடை கண்டாய்
இந்த உலக உருண்டையை
முப்பது முறை வலம் வந்து
கலைமேடை கண்டாய் என்
கவிமேடை கண்டாய்
கடைசியில் நீ
மண்மேடை காண்பது கண்டு
இடிவிழுந்த கண்ணாடியாய் நெஞ்சு
பொடிப்பொடியாய் போனதே பாலு
நாற்பது ஆண்டுகள் என் தமிழுக்கு
இணையாகவும் துணையாகவும் வந்தவரே!
இன்றுதான் என் பொன்மாலைப் பொழுது
அஸ்தமன மலைகளில் விழுகிறது
என் சங்கீத ஜாதிமுல்லை
சருகாகிப் போகிறது
என் இளைய நிலா
குழிக்குள் இறங்குகிறது
என் பனிவிழும் மலர்வனம்
பாலைவனமாகிறது
காதல் ரோஜாவே
கருகிப் போகிறது
என் வண்ணம்கொண்ட வெண்ணிலா
மரணக் கடலில் விழுந்துவிட்டது
மழைத் துளியை மறக்காத
சாதகப் பறவை போல்
உன்னை நினைத்தே நானிருப்பேன்
ரோஜாக்களை நேசிக்கும்
புல்புல் பறவை போல்
உன் புகழையே நான் இசைப்பேன்
முகமது ரபி-கிஷோர் குமார்
முகேஷ் - மன்னாடே - தியாகராஜ பாகவதர்
டி.எம்.சவுந்தரரராஜன் வரிசையில்
காலம் தந்த கடைசிப் பெரும் பாடகன் நீ
உன் உடலைக் குளிப்பாட்டுவதற்கு
கங்கை வேண்டாம்
காவிரி வேண்டாம்
கிருஷ்ணா வேண்டாம்
கோதாவரி வேண்டாம்
உலகம் பரவிய உன் அன்பர்களின்
ஜோடிக் கண்கள் வடிக்கும்
கோடித் துளிகளால்
குளிப்பாட்டப்படுகிறாய் நீ!
இதோ!
என்னுடையதும் இரண்டு.
- வைரமுத்து
